Grażyna Piechocka-Kranc była młodą i pełną energii kobietą, wychowawczynią dzieci niepełnosprawnych umysłowo. Swoje krótkie życie umiejętnie dzieliła pomiędzy rodzinę, którą bezgranicznie kochała i obdarzała cudowną atmosferą, oraz swoją pracę zawodową, której oddała się z ogromnym poświęceniem.
Jej pełne pasji i poświęcenia dzieło zostało przerwane nagle przez okrutną chorobę, z którą walczyła pogodnie, z wiarą i nadzieją do ostatniej chwili. Nawet w najtrudniejszych chwilach, które przeżywała znosząc trudy i niewyobrażalny ból choroby nowotworowej, angażowała się w każde działania mogące przynieść radość i pomoc jej wychowankom. Często pamięć o jej wychowankach była siłą do walki z chorobą.
Śmierć Grażynki pozostawiła ogromną pustkę przede wszystkim w jej domu, ale także wśród licznych przyjaciół, znajomych i współpracowników.
Założyciele Fundacji Tomasz Kranc, mąż Patronki, i Krzysztof Chojnacki, wspólnik Tomasza, chcąc choć częściowo wypełnić powstałą pustkę, postanowili kontynuować dzieło Grażynki.